Gidin başımdan!!!
Camdaki siluetimle bırakın beni… Onunla yüzleşebilmeyi şimdi
daha çok istiyorum. Bunca hengâmeye inat kendimle baş başa dertleşmeyi…
Yada durun!!!
Nedendir bilmem, yalnızken sarıyor insan kendine… Gerçi uzun
ve tekdüze şeylerin hepsi öyle… Çok yalnız kaldım ben… Bırakmayın beni
kendimle…
Beceremiyorum… Yani olmuyor, olmuyor istesem de…
Hııhh… Şu adama da bak… Nasılda kıskandırıyor beni…
Sanki sevişiyor gitarıyla…
Hadi amaaa… Bakma bana öyle ters ters… İki bacak arasına sıkıştırma kendini… Bahsettiğim
sevişmenin bu kadar sığ olmadığını biliyorsun. İki bacak arasındaki fütursuzluktan,
terbiyesiz fantezilerden, tanımadığın ya da tanıdığını sandığın bedenlerle
yaşadığın o hayvani şeyden bahsetmiyorum ben… Bu belki de hiç yaşayamayacağın
bir sevişme… Daha insanca, daha duygulu, daha saf ve daha… Daha başka bir şey işte...
Bunu ancak âşıkken yapabilirsin. Bu başka bir tutkunun eseri…
Bırak ruhunu ve fikirlerini!
İzin ver onlara da bu adamın elleri gibi parçalasın önüne gelen penaları.
Bağırma !!!
Şu gitarın telleriyle evli sesi gibi adamın: Al en derin ve
temiz duygularının nefesini ciğerlerine… Yetmez… Şişir o hiç hissedemediğin
diyaframını… Hisset bir anne gibi, canına kattıklarını kalbinin hemen altında…
İzin ver ellerine… Hissetsin yârinin saçları gibi tellerini gitarın… Rüzgârın
saçlarını dağıtması gibi notalarıyla, vurgularıyla bırak dağılsın saçların…
İşte böylesine bir sevişme bu… Ruhun bedenle sınırlanmış hapishanesinden
kurtulması kadar özgür…
Kalbin bedenine büyük gelmesi kadar inanılmaz…
İşte yıllardır ağırlığıyla ezildiğimi sandığım ama âşık
olunca anladığım ve özgür kaldığım ismimin anlamı bu…
Oysa aynı adam korkmuş benim sahipliğinde boğulduğum
maskelerimden…
Adam; benden de maskelerimden de korkma…
Benim maskelerim tamda senin durduğun yerde… Orada!!!
Benim maskelerim tamda senin durduğun yerde… Orada!!!
Sen gitarınla aşkını taşırken sırtında…
Ben aşkımı karanlık sahnelerin tozlarına emanet etmekteyim…
Çağırır beni gecenin karanlığı.
Hani şu seninde söylediğin, dünyanın en çıplak hali olduğunu bildiğin gece...
Aklıma geliyor be adam!
Yüzleşmeye korktuğum şeyler bir bir aklıma geliyor...
Aklıma geliyor be adam!
Yüzleşmeye korktuğum şeyler bir bir aklıma geliyor...
Sen bu işe ne dersen de…
Artık senin ya da başkalarının zihnindeki etiketlerime,
barkot fiyatlarıma bakmıyorum…
Ne dersen de…
Ama bana yapmacık deme…
Çok duydum bu kelimeyi… Çok gözyaşımı bu kelimeye töre diye
bedel verdim. İnsanların tek kelimelik kurşunuyla vuruldum çok kez…
Ama ben neşemde de, öfkemde de, sarılmalarımda da,
öpmelerimde de…
Ben onların maskelerine inat hep ben oldum. Samimi oldum.
Yapma bunu bana…
Bilirim anlamaktasın beni… Kelimelerim sana da kalbine de
ulaşır. Bilirim…
Bilmek. Ne güzel şey be adam…
Bu geçmiş acılarım canımı acıtırken tamda arkamda denizin
parçası şu balığın ölümüne tanık olmam…
Bilmek. Acıdır be adam…
Şahıs zamirlerinin hepsi bildi de ne oldu?
Sen…
Sen yine de denizinde yıka benim kusurlarımı…
Alınma, darılma, kızma bana… Samimiyim ben…
Bakma bir kitabın arka kapağına…
Kapak resmine bakarak yargılama…
Hoş, senin öyle bir adam olmadığında aşikâr ya…
Sen yine de yapma!
İçindeki kelimeler…
Belki duymak istediğin en samimi kelimelerdir be adam…
Dinle…
Belki o kitabında vardır sana söyleyecekleri?
