İSMİNİN ÖNEMİ YOK!

Bir insanı unutabilirsin,
Bir insanın sana neler yaptığını da unutabilirsin,
Ama o insanın sana ne hissettirdiğini asla unutamazsın!

                                                                              Sigmund Freud                                            

Amacım soytarılık yapıp aman okurlarımı biraz daha mutlu edeyim,değil!

Ya da tam tersi, içleri acısın, burkum burkum burkulsun yürekleri derdinde de değilim!

Benim derdim gönlümle!

Bir insanın gönül meselesi olunca işler istemsizce acıklı bir hal alıyor.

Güzel bir arkadaşımın vesilesiyle bundan yaklaşık bir ay önce bir grup insanla tanıştım. Bir meseleleri vardı onlarında. Ama ben gibi ama değil. Derinini bilmem.

Amaç belliydi: Paylaşmak.

Bakın bu kelimeye dikkat edin, yardım etmek demiyorum.  Bahsi geçen şey paylaşmak!

Halk dilinde bu yardım olarak geçer, bense paylaşmak diyeceğim yaptıklarımıza.

Nasıldı, neredendi, kimdendi?  Bunun sorgusu olmaz!

Koliler dolusu kıyafet, ayakkabı ve oyuncak paylaşılmıştı, birbirlerini tanımayan insanlar arasında. Bizim yaptığımızsa zamanımızı, hani şu nakit olan, bizi zengin eden, çok değerli zamanımızı, hiç tanımadığımız insanlarla paylaşmaktı. Bir elin verdiğini ona göstermeden berikine uzatmaktı.

Kolileri yığdık bir kamyonetin ardına ve vurduk kendimizi yollara.

Bundan yıllar önce, gönlüm kırılmadan çok önce yine böyle güzel şeyler yapmıştım. Ama bu başkaydı. Ertesi gün daha iyi anladım.

Ortalama 6-7 aylığına dönemlik işçi olarak gelmişler. Gittiğimiz yerde çoluk çocuk 100 kişi yaşıyormuş. Hani o “filmler”de gördüğümüz ve sadece “filmler”de olacağına inanmak istediğimiz çıplak ayaklı, elleri yüzleri toprak, gözleri umut dolu çocuklarla doluydu o kupkuru, sıcaktan kavrulan topraklar.

Bezden çadırları, yerde hasırları…

Yine “misafir”dik onların hayatlarında. Gelip “giden”!

Hemen çay koydu kadınlar. Toplaştı çocuklar. İndirdik kolileri; bir heyecan, bir hevesle. Açmadılar bizim yanımızda. Sonra bakmışlar kendi aralarında.

Bir abla; kucağında bebesi, eteğinde ötekisi.  Arapçası, Türkçesinden iyi. Çocuklarsa Türkçe bilmiyor. Anlaşmaya çalışıyoruz. Çocuklar benden de Iraklı arkadaşlarımdan da çekiniyorlar.

Oysa göz açık kapamak kadar kısa; iki elimden tutmuş iki çocuk. Bir çember olmuşuz ve oyun oynuyoruz.

O gün öylece bitti. Ama bir de ertesi günü vardı bu işin.

Ertesi gün onlara hediye götürmek için çıktık yola. Kim bilir nasıl sevinecekler, diye…

Göç dediğin şeyin kaydı küreği zor! Gelenin gidenin zamanı belli değil.

Kimi çocuklar bu ve benzer durumlar nedeniyle hediyesiz kaldı!
Bir de maddi sıkıntılar var tabii… Yardım edenler kısıtlı olunca, bir şeyler hep eksik kalıyor!

Hani yazının başında unutulmayacak hislerden bahsetmiştim ya.

O günde öyle bir gündü işte!

10 yaşlarında güzel bir kız çocuğu. Türkçesi çat pat. Ama beni anladığını sanıyorum. İsmi yok listede. Okula kayıtlı değilmiş. Eh haliyle hediyesi de. İçimiz buruk.

Neden okula gelmediğini soruyorum:

Tarlada işçi!

Patates topluyor!

Hem de o küçücük elleriyle.

Kaç saat çalışıyorsun, diyorum.

Bilmem ki, diyor.

Gösteriyorum: Beş, altı…

Oysa okuma yazması yok ki beşi altıyı bilsin.

Bak diyorum senin okul kaydın yokmuş. O yüzden yok listede adın. Kayıt ol, tamam mı, diyorum. Tamam, diyor ve çadırına gidiyor.

Bizde çay içip kalkacağız.

Ama sinmiyor ki içime.

Laf arası “annem tarlaya gönderiyor.” dedi bir kere.  Nasıl rahat durayım.

Iraklı arkadaşımı yanıma katıp koşuyorum çadırına.

Bir liste oluşturuluyor zaten eksik kalanlara. Meğer orada da 1-2 çocuk varmış. Onlarında isimlerini alıyoruz ve güzel gözlü kız çocuğunu yanımıza katıp tek odalı okula gidiyoruz.

Öğretmen ders bitince kaydederiz, diyor.

Sınıfta boş yeri gösterip oturtuyoruz onu ve gitme vakti.

Birkaç öpücük, koca bir sarılma ve ardımda bıraktığım yeşil bir saç tokası…

O beni ne kadar ve ne zamana kadar hatırlar? Okur mu, devam eder mi?

Soru yığınlarını yüklenip omuzlarımıza, gönlümüz, aklımız biraz da orada, “medeniyet”e dönüyoruz.

Göçmenleri, milliyetlerini, okumamışlıklarını beğenmeyen ama o küçücük ellerin topladığı patatesleri iştahla yiyen insanların arasına geri dönüyoruz.

O elleri görmeyene, o yüreği yüreğine katıp büyümeyene anlatılmaz belki o patatesin değeri. 

Ama bundan sonra yediğim her şey çok daha kıymetli!

Belki bir çocuğun eliyle önüme sunulmuştur diye!