Biriktirdim,
Sen bilmeden, görmeden kelimeleri ...
Şimdiyse içime bile sığamadım,
Onca kelimenin itiş kakışında...
Bulamadım doğru kelimeleri...
Nerede benim kelimelerim?
Neler oldu bana?
Hissettiklerim ya da bunca zaman hissedip de kendime söyleyemediklerim...
Neden şimdi tokat gibi yüzüme vurursunuz...
Hayır.
Sadece son bir kaç günde düşünmedim bütün bunları...
Sen bilmeden öyle çok defa düşünürken bulmuştum kendimi.
Hemde sen bilmezken sana kırıldığımı sandığım zamanlarda...
Sonra sen benim bilmediğim hallerinde meğer ne çok zaman ayırmışsın bana...
İşte ben o gün anladım ne çok sustuğumuzu...
Öyle ki kelimeler hiç bu kadar doğru dizilimde olmamıştı belki de, yıllardır.
Evet, "Yıllardır" hemde...
Meğer benim değil, senin kelimenmiş benim duymam gereken...
Burnumun dibinde olup bitenleri bilip, hissederken, ben hissettirememiş miyim sevgilerimi...
Asıl odunluk bende miymiş yoksa...
Yoksa zaman mı bulamamışım onca sevdiğim insana...
Çok mu geciktim sana kardeşim...
Senin canın yanarken canımın nasıl yandığını hiç mi anlatamadım sarılırken?
Ah be kardeşim...
Yapamadım mı?
Olmadı mı yoksa?
Kanım, canım, çocukluğum...
Yapamadım değil mi?
Sen benim elimden tutarken
Ben hep yapamadım değil mi?
Ah be kardeşim...
Sen sandın mı ki
Ben burda senin sevdiğin yemekleri yiyebildim?
Hep eksikti bir yerde sol yanım.
Hani o gün bir damla süzüldü ya senin o göz pınarından..
Ahh be kardeşim...
Neden uzak kaldık ki biz o gün senle...
Neden kaldırıp atamadım o masayı kahvecinin vitrinine...
Neden diyemedim ki
Gel be kardeşim...
Gel...
Sen yalnız değilsin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder